Mimarinin etnik, bölgesel ve yerel lehçeleri ile halkın mimari dili olduğu söylenebilir. Ne yazık ki, mimari incelemenin geçenlerde jenerik binaların küresel bir salgını olarak nitelendirdiği, modern yapı teknolojisinin hızla bir kimlik ve kültürel canlılık kaybı” yayması nedeniyle, geleneksel mimari dil için dünyada artan bir ihmal gözlemleniyor.

Yüksek kalite mimarisi olarak çelik, beton ve cam görülürken, kerpiç, kamış veya turba yosunu dahil olmak üzere çok sayıda yerel yöntemler genellikle az gelişmişlikle ilişkilendirilir.

İronik olarak, bu yerel yöntemler sürdürülebilirliğin önemi ile ilgili devam eden görüşmeler ve tartışmalara rağmen bugün görülen çağdaş mimariden çok daha sürdürülebilir ve bağlamsal olarak farkındadır. Bu eğilimlerin bir sonucu olarak muazzam miktarda mimari ve kültürel bilgi kaybolmaktadır.

1. Harran Evleri / Türkiye Türkiye’deki Harran evleri küçük bir arı kovanını andırıyor; bir zamanlar bölgede bulunan kerpiç, tuğla ve taştan yapılmış popüler bir konut yapısı bulunuyordu.

Günümüzde bu evler farklı kullanımlar içinde oluşturulabilir. Örneğin; hızlı bir şekilde oluşturulabilen kubbesi ile, sıcaklığa ve soğukluğa karşı hala dayanıklı olan göçebe nüfusun kurulması için çok pratik bir yapı kazandırabilir.

Yanlardaki havalandırma delikleri, çapraz havalandırma yoluyla soğutma havası sirkülasyonunu sağlar ve kubbenin üst kısmında bir kişi bir bacın görevi görür.

Kubbeli şekiller, aynı zamanda, soğuk kış aylarında çok az ısı kaybı olduğu anlamına gelen, düşük bir yüzey / hacim oranı anlamına gelir.

Göçebe kültürünün daha yerleşmiş bir bölüme geçişi nedeniyle, arı kovan evleri artık ev olarak değil, daha çok depolama alanı ya da ahır olarak kullanılmaktadır.

Toplumlardaki binaların önemi ve değeri giderek azalıyor; artık restore edilmiyor ve yoksul bir evde toplanıyor. Şehrin eksikliği içinde olan yeni konut birimleri, inşaat tekniklerinin bilgisi azaldığından arı kovanları ile bağlamsal bir ilişki kurmamaktadır.

2. Yaşayan Kök Köprüler / Meghalaya, Hindistan Meghalaya’daki muson mevsiminde, insanoğlunun en ıssız yaşadığı yerde bulunan nehirler, kuru mevsimlere kıyasla çok daha şiddetli ve güçlü hale gelir. Çaprazlaşmak için, bölgede yaşayan kabilelerin bambu köprüleri inşa ediyorlardı ancak musona karşı güçlü değildiler.

Yaklaşık 180 yıl önce yeni bir teknik denediler ve kauçuk bir ağacın köklerini nehir boyunca çekip yavaşça 50 kişinin ağırlığını taşıyacak bir köprüye dönüştüler.

Meghalaya’nın yaşayan kök köprüleri büyümek için yaklaşık 25-30 yıl zaman alır ve zamanla birlikte daha da güçlenirler.

Tamamen işleyen yapılara dönüşmesi için yeterli zamana sahip olan birkaç canlı köprü vardır, ancak son 25 yılda bu uygulama yok olmaya başlamıştır.

3. Yosun Çatıları / Læsø, Danimarka Kuzey Danimarka’daki Læsø adasında, yelkenli çatılar kullanılarak yapılan ve uzun zamandır devam eden bir gelenek vardır.

Adadaki başarılı bir tuz endüstrisi, ağaçların çoğunun tuz inceltmesi fırınlara güç verilmesi için kullanıldığı ve sakinleri evlerini inşa etmek için az miktarda bıraktığı anlamına geliyordu.

Sonuç olarak, tuzlu suyla emprenye edilmeleri yüzlerce yıldır çürümeye dayanabilen, bataklıklardaki kayalıklardan ve okyanustan alınan yılan yığını kullandılar. Ne yazık ki 1930’larda mevcut binaların 200’ü aşkın bir mantar hastalığının ortadan kalkmasıyla yalnızca 19’u kaldı.

Geri kalan binaları korumak için devam etmekte olan bir girişim var, bununla birlikte, her 1 metrekarelik çatı için 300 kilogram eelgrass gerekiyor. Adanın yeniden ağaçlandırılması da çatıların çürümesine katkıda bulunmuştur; Çevreleyen ağaçlar onları bir zamanlar yılan bacaklarını örten tuz yüklü rüzgarlardan korurlar ve bitkiler kurtarmaya başlayan yosunlarda kök salabilirler.

Neyse ki Danimarkalı vatandaşları bu gelenekten vazgeçmedi ve yüzlerce yıldan beri sıfırdan ilk deniz yosunu tuğlasını inşa etmek için ellerinden gelen her binayı onarmak için çaba göstermeye devam ediyor.

4. Ma’dan Reed Evleri / Irak Ma’danlar ya da Marsh Araplar, Irak’taki Dicle ve Fırat nehirlerinin yakınlarındaki bataklıklarda yaşar. Bataklıkların çevresinde, Ma’dan kurmak için kullandığı önemli miktarda kamış vardır; Sütunlar, kemerler ve duvarlar oluşturmak için onları demet halinde sararak, sadece 3 gün içinde bir kamış inşa edilebiliyorlar.

Bazen “tuhul” olarak adlandırılan “adalar” üzerinde yüzerler ve diğer zamanlar yükselen ve düşen su seviyelerine bağlı olarak taşınır, bir günden daha kısa sürede yeniden inşa edilirler.

Bu evler, materyalleri ve yapımları son derece basit olmasına rağmen, uygun bakım ile 25 yıla kadar dayanabiliyor. Maalesef, Saddam Hüseyin’in yönetimi sırasında, hükümeti terörist ya da devletin düşmanları olarak gördüğü insanlar barınak için zulüm gördü.

Bataklıklar, Ma’dan nüfusun çoğunun yüzyılın başında nüfusu yaklaşık yarım milyona indirerek yeterli sayıda gıdayı bulmak için harekete geçmekten başka seçeneği olmadığı noktaya kadar boşaltıldı. Rezervin yıkılmasından on yıl sonra ve sonrasında barajlar yıkıldı, bataklıkları orijinal boyutlarının yaklaşık %50’sine geri yükledi ve Ma’dan kültürünün yeniden gelişmesi için bir fırsat yarattı.

5. Goahti / Arctic Bölgesi Sami halkı Kuzey Norveç, İsveç ve Finlandiya’daki alanları ve Rus Kola Yarımadasını kapsıyor. Birçoğu geleneksel olarak geçimlerini sağlamak için avlanır ve balık avlarlar, ancak bugünkü Sami nüfusunun yaklaşık %10’u bugünkü uygulamaya dahil olsa da, yarı göçebe ren geyiği sürüleriyle tanınıyorlar. Goahti inşaatları, bu yaşam biçiminin merkezi bir parçasıydı, daha uzun yolculuklar için taşınabilir bir barınak olarak kullanılıyordu.

Domestike ren geyiği, daha iyi ısı yalıtımı için turba yosunuyla kaplı olan yapı için gerekli olan daha büyük kıvrımlı kutupları sürüklemek için kullanıldı.

Verimlilik lehine, bu uygulama büyük kavisli kutupların taşınmasının rahatsızlıktan ötürü iyice azaltılmıştır. Bunun yerine, Sami insanlar genellikle seyahatlerinde tanınmış lavvu çadır yapılarını seçerler.

Goahtis, İkinci Dünya Savaşı’na kadar hayvancılık için daha daimi konutlar ve sığınma evleri olarak kullanılmıştır. Günümüzde Sami halkı, Nordik Bölgeler’in geri kalanında bulunanlarla aynı sıradan evlerde yaşamaktadır.

6. Chibotte / Fransa Fransa, Haute-Loire’daki şarap yapımcıları tarafından yaptırılan şibut, tarlalarda veya bağlarda geçici, mevsimlik bir konut olarak kullanılan kuru taş bir kulübe. Bağların sahipleri tipik olarak pazar günleri veya yaz aylarında 1920’li yılların ortalarına kadar yaşarlardı.

Haute-Loire’daki Velay bölgesinin volkanik yaylaları nedeniyle, şibutlar genellikle bir bağ bağlarken yeryüzünden çıkarılan bazalt gibi volkanik kaya kullanılarak yapılmıştır.

Kemerler, iki katman içeren bir teknikle oluşturuldu: kayalar dışa doğru açılı bir iç kemer ve kayalar içeri doğru açılıp birbirlerini destekleyen dış kemer.

7. Ab-anbar / İran Kelimenin tam anlamıyla “su deposu” olan mekanlar İran şehirlerine su sağlayan sarnıç sistemleriydi. Yeraltı rezervuarları, bazen buharlaşma ve suyun kirlenmesini önleyen bir kubbe ile korunan toprak seviyesinin 20 metre altına kadar indi.

Suları geçirimsiz olduğu düşünülen sarooj harcı içeren tuğlalar kullanılarak inşa edildi. Rüzgar tutucuları, suyu soğutmak ve kubbe içinde yoğunlaşmayı önlemek için suyu sarnıç içine doğru yönlendirdi.

Çölde bunun kadar önemli bir yapı, inanılmaz derecede değerli, çoğunlukla camiler gibi saygın diğer yapılara entegre edildi. Bununla birlikte, boru hatlarının devreye sokulmasıyla, abbaralar yok olma yolunda ilerlemeye başladı. Şimdi, çoğunlukla sadece turistik yerler.

8. Malay Evleri / Malezya ve Singapur Güneydoğu Asya bölgelerindeki sıradan mimarlık, çoğu yerel mimari yapıda olduğu gibi, yerel malzemelerden (bu örnekte ahşap) inşa edilmiştir.

Ne yazık ki ahşap, nemli tropikal iklimlerde kolayca kaybolur; binaları düzenli olarak onarmak gerekir. Nem ve ısı ile uğraşmak için, geleneksel Malay Evleri gözenekli olacak şekilde tasarlandı ve binanın içinden geçerek çapraz havalandırma yapılmasını sağladı.

Geniş çıkıntılı çatılar yağmurda ve güneşte açık pencerelere izin verir. Haddeleme üzerine kurulmak, hava akımını artırmanın ve yoğun yağışlar sonucunda evin zarar görmesini önlemenin başka bir yoluydu.

Bununla birlikte, pasif soğutma sistemleri hakkındaki bu bilgi, kentleşmenin ortasında kaybedilmiş gibi görünüyor; bunun yerini, Güneydoğu Asya iklimi için iyi tasarlanmamış binalarda bağlı olan klimalar alıyor.

9. Bandiagara / Mali Dogons’un Toprakları olarak da bilinen 289 köyün topraklı yapıları, Mali manzarlığında kumtaşı yaylaları, eskrim ve ovalar içermektedir.

Dogon, düşman çevreye uyum sağladı ve bu da 15. Yüzyıldan beri olası saldırganlara karşı bir savunma biçimi haline geldi.

Yüzyıllar öncesinin affedici olmayan bir çevre bilgisine rağmen, sosyo-ekonomik ve çevresel faktörler Dogon nüfusunun bir bölümünü daha fazla kentsel çevreye yöneltti. Bu, Dogons’un Land’ı turistler ve diğer değer sistemleri ile temasa geçmeye başladığında, daha fazla bahçe mimarisi üretimi ve bilgi kaybı anlamına gelmez; aynı zamanda “kontamine” bir kaynak anlamına gelir.

Mevcut siteleri korumak için, Bandiagara Kayalıkları, 1989’da UNESCO Dünya Mirası Listesi olarak ilan edildi.

10. Mugsum Çamur Örtüleri / Kamerun Geometrik olarak düzenlenmiş sazlar Mugsum halkının evdeki çamur kulübelerini üretmek için çamurla kaplıdır. Kulübe, asgari malzeme ile azami yüke dayanarak katener kemer şeklinde oluşturulmuştur. Tam 9 metrelik kemeri inşa etmek ve korumak için, cephe geometrisi estetik kalitelerine ek olarak pratik dayanaklar yaratıyor.

Türkiye’deki Harran yapılarına benzer şekilde, Mugsum kulübelerinin tavanında bir delik var, bir boğada bir sel de olsa bir kaçış kapağı gibi hareket ediyor. Çimento konstrüksiyonlarının keşfinden önce, düşük maliyetli ve yüksek verimlilikleri nedeniyle Mugsum çamur kulübeleri en popüler binalardı.

Ne yazık ki bu değişti ve çamur kulübeleri şimdi “modası geçmiş” olarak görülüyor ve inşaat yönteminde ciddi bir düşüş yaşanıyor.